Przetycz to niewielka 3-torowa stacja położona na 40,585 km linii Tłuszcz – Ostrołęka (D29-29). Sama stacja znajduje się właściwie we wsi Stare Bosewo, położonej niedaleko Długosiodła w powiecie wyszkowskim. Pierwsze wzmianki o możliwości powstania w tych okolicach stacji sięgają końca XIX wieku. Wraz z otwarciem linii Pilawa-Ostrołęka w październiku 1897 roku zapowiedziano, gdzie w miarę potrzeb, mogą powstać nowe punkty eksploatacyjne – były to m. in. Dalekie, Komarowo i Goworowo (1). Lokalizacja planowanego Komarowa odpowiada położeniu dzisiejszej stacji Przetycz.

Stację oddano do użytku dopiero 1 maja 1912 roku (2). Początkowo był to „punkt rozjazdowy Przytyk” – dziś taki punkt określilibyśmy jako małą stację. Przytyk początkowo nie obsługiwał pasażerów z dużymi bagażami – ograniczenia te najprawdopodobniej wynikały z braku wystarczająco wysokiego peronu lub platformy. Gotowe bilety można było kupić tylko do najbliższych stacji, tj. Wyszkowa i Pasiek (sporadycznie ówcześnie używana nazwa – Różany).

 

 

Nazwa Przytyk, błędna i powielana w późniejszych latach, budzi wątpliwości. Ale również nazwa Przetycz dla utworzonej stacji budzi zdziwienie – obiekt na linii powstał nie daleko od dużej już wówczas i największej w okolicy wsi Długosiodło, a jednak nazwa pochodzi od mniejszej wsi Przetycz, położonej 3,5 km na południe od dzisiejszej stacji. Być może powodem był istniejący w tej miejscowości już przed I wojną światową dwór, do którego należały tereny przez które centralnie przebiegała linia kolejowa? W miejscowości tej ulokowane były też liczne letniska, które działały jeszcze w 20-leciu międzywojennym (łatwo rozpoznawalny przystanek dla „letników”?). Do tego wszystkiego sama stacja znajduje się na terenie wsi Bosewo Stare…

Wszystko wskazuje na to, że wraz z budową „punktu rozjazdowego Przytyk” powstała wiata peronowa i kasa biletowa. Drugi z obiektów został po kilku latach przebudowany, a wiata peronowa w latach 1915-1918 została rozebrana lub zniszczona.

Okres I wojny światowej to ważny i zarazem najciekawszy czas dla okolic Starego Bosewa. Warto w tym miejscu zaznaczyć, że Przytyk na niemieckiej mapie Karte des westlichen Rußlands (arkusz J30. Roshan) ukazującej okolice Różana w skali 1 : 100 000 w 1915 roku, oznaczona jest jako Ausweiche Komarow [tłumacząc z j. niemieckiego – mijanka Komarów]. Czym kierowali się niemieccy kartografowie w nadaniu takiej nazwy, jeśli tereny dzisiejszej stacji na ostatniej „carskiej” mapie z lat 1914-1915 nazwano Zamłyniem? Raczej nie jest to możliwe, aby okupant nawiązywał do nazewnictwa planowanych przystanków i stacji z czasów oddania linii do użytku. Czy nazwa Komarow to błąd powielony z map sprzed 1915 roku?

 

 

Gęsto zalesione okolice Długosiodła padły ofiarą grabieżczej polityki niemieckiego okupanta. W celu wywozu drewna na dużą skalę najprawdopodobniej w latach 1915-1917 przy stacji powstała kolej wąskotorowa. Wiele wskazuje na to, że wąskotorówka przetrwała wojnę. W „Wykazie kolejek leśnych będących w zawiadywaniu i użytkowaniu Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Państwowych, na których wywłaszczenia, dokonane przez b. okupantów, mają być utrzymane w mocy” zamieszczonym w Monitorze Polskim z 8 stycznia 1924 roku, wymieniona jest linia „st. Przetycz – las” o długości 9,50 km. Szlak tej wąskotorówki prowadził najprawdopodobniej w kierunku Długosiodła (od strony południowej) i Chorchos.

 

 

Warto zaznaczyć, że wąskotorówka z czasów Wielkiej Wojny nie jest jedyną w historii st. Przetycz. W połowie lat 20. ubiegłego stulecia w prasie pojawiły się ogłoszenia z ofertami dotyczącymi budowy i dzierżawy tartaków, min. w Przetyczy (stacja) (3). W tych latach przy stacji powstał jednotrakowy tartak z wąskotorówką obsługiwaną trakcją konną. Zakład ten istnieje do dnia dzisiejszego i znajduje się przy zakończeniu ulicy Tartacznej w Starym Bosewie. Wąskotorówka ta istniała prawdopodobnie do 1939 roku, a do jej budowy wykorzystano pozostałą po b. okupantach infrastrukturę.

Ze wspomnień Andrzeja Milkowskiego, dyżurnego ruchu stacji Wyszków pochodzącego ze Starego Bosewa, wynika, że jeszcze w latach 70. XX wieku, część torów była wykorzystywana do połączenia tartaku z rampą stacyjną, położoną również przy ulicy Tartacznej. Z analizy map i przeprowadzonych badań, wyłania się bardzo ciekawy obraz dotyczący ww. wąskotorówek. Leśna ścieżka prowadząca z okolicy nastawni wykonawczej Pt1 stacji Przetycz do Długosiodła (wylot ulicy Spacerowej) nazywana przez lokalną społeczność „kolejką” jest tak naprawdę starotorzem.

 

 

Mało znanym epizodem, związanym z Przetyczą jest projekt budowy linii Brześć – Mława z końca lat 20. ubiegłego wieku. Linia ta miała pomóc w transporcie towarów z terenów południowo-wschodnich ówczesnej Rzeczypospolitej (dzisiejszej Ukrainy) do Gdańska. W planach nowy szlak zaczynający się w Terespolu, przecinać miał linię Czeremcha – Siedlce w Platerowie, linię Siedlce – Małkinia w Telakach oraz linię Tłuszcz – Ostrołęka w Komarowie (czyli w Przetyczy) (4). Niestety do budowy tej nigdy nie doszło.

W latach 1961-1962 stacja przeszła gruntowną przebudowę. Przedłużono i podwyższono perony, zbudowano nowe nastawnie: dysponującą połączoną z kasą biletową i poczekalnią oraz wykonawczą. Dawny drewniany dworzec został rozebrany kilka lat przed przebudową stacji, w latach 1955-1960. Po obiekcie tym pozostał jedynie przykryty cienką warstwą ziemi kamienny fundament, obok której stoi mały drewniany budynek gospodarczy, w którym zlokalizowana była min. olejarnia. Budynek ten przeznaczony jest od kilku lat do rozbiórki ze względu na bardzo słaby stan techniczny (zarwany dach).

 

 

Kolejne przemiany dotknęły stację w połowie lat 80. ubiegłego wieku. W ramach elektryfikacji linii Tłuszcz – Ostrołęka, na wszystkich stacjach doszło do większych lub mniejszych zmian w układzie torowym, w związku ze stawianiem słupów trakcyjnych. Taka sytuacja miała również miejsce w Przetyczy, gdzie dodatkowo podwyższono i przedłużono perony.

 

---

05.09.2016

 

 

 

 

 

---

1 Kurjer Warszawski, nr 283, 1897 r.
2 Kurjer Warszawski, nr 96, 1912 r.
3 Kurjer Warszawski, nr 269, 1923 r.
4 Kurjer Warszawski, nr 16, 1928 r.